Kilka słów o terapii
Sesje terapeutyczne odbywają się zwykle raz w tygodniu, o stałych porach. Czas sesji to 40-50 minut. Długość terapii zależy od zgłaszanego problemu i potrzeb dziecka. Psychoterapia odbywa się we współpracy z rodzicami. Na ogół co trzy – cztery tygodnie spotykam się również z rodzicami lub opiekunami na osobnych konsultacjach. W razie potrzeby współpracuję z psychiatrą dziecięcym, terapeutami rodzinnymi.
Metody pracy
Terapia dzieci to spotkania, rozmowy oraz zabawa, których celem jest zmniejszenie przeżywanych trudności młodego klienta. Pomoc kierowana do dzieci opiera się na wspieraniu ich w lepszym rozumieniu swoich uczuć, potrzeb i sytuacji. W mojej pracy w zależności od wieku dziecka stosuję metody terapii niedyrektywnej opartej na zabawie, ekspresję plastyczną, rozmowę, gry i zabawy terapeutyczne, bajkoterapię oraz formy terapii poznawczej i wglądowej. Fundamentem leczenia jest zbudowanie zaufania oraz nawiązanie terapeutycznej więzi z dzieckiem. Psychoterapia dziecka to czas, kiedy w bezpiecznej, spokojnej atmosferze możliwa jest ekspresja niekiedy bardzo trudnych emocji. W efekcie zostają one zrozumiane, nazwane i oswojone. Praca terapeutyczna to towarzyszenie dziecku w jego problemie, to wyłanianie z dziecka jego siły i wiary we własne możliwości.
Celem terapii starszego dziecka jest także wypracowanie bardziej skutecznych niż dotychczasowe sposobów radzenia sobie z trudnościami oraz nauczenie go, jak samodzielnie generować takie sposoby radzenia sobie po zakończeniu terapii.
Zakres podejmowanych trudności
- trudności lękowe i somatyczne, w tym: lęk separacyjny, fobia szkolna, mutyzm wybiórczy, tiki, moczenie nocne,
- trudności adaptacyjne i w radzeniu sobie ze stresem,
- nieśmiałość, obniżona samoocena, nadmierne wycofanie,
- trudności szkolne, brak motywacji do nauki,
- obniżony nastrój, reakcje depresyjne,
- problemy związane z relacjami społecznymi, w tym z rówieśnikami,
- trudności związane z sytuacją rodzinną, np. rozwód rodziców, zmiana miejsca zamieszkania, choroba dziecka lub członka rodziny,
- problemy związane z wiekiem dojrzewania,
- trudności w zachowaniu, zachowania agresywne i autoagresywne,
- kłopoty z koncentracją uwagi, nadpobudliwością psychoruchową.
Problemy dzieci i młodzieży często są wyrazem ich kłopotów emocjonalnych i konfliktów uniemożliwiających ich dalszy rozwój. Jest to na tyle ważne że nierozwiązane kłopoty psychologiczne dziecka mogą ze zwielokrotnioną siła wystąpić w wieku dojrzewania i skutecznie uniemożliwić satysfakcjonujące dorosłe życie.